Jedini koncert ove godine u Beogradu, hrvatski bend Elemental, će održati u nedelju 6. jula u Botaničkoj bašti, u okviru festivala “Jazz in the Garden”, na kome će, pored Elementala, tokom dva dana nastupiti više od 80 vrhunskih domaćih i inostranih muzičara.
Moćna energija hrvatske hip-hop atrakcije će osvetliti Botaničku baštu, a publika će, osim uživanja u dobro znanim hitovima, među prvima premijerno čuti i nove pesme “Srce moje” i “Nisi ti, ja sam”, koja je nedavno objavljena.
Elemental na Jazz in the Garden 2025
Kao što su i obećali, nepuna dva meseca nakon singla “Srce moje”, objavili su novu pesmu “Nisi ti, ja sam”, koja otvara priču o emocionalnoj toksičnosti u vezi koja ne nastaje iznenada, već „svakog dana pomalo“, gotovo neprimetno – u pauzama između rečenica i pogleda. To je odnos koji je nekome samo težak period, a nekome put ka slobodi. Pesma govori i o promenama za koje nismo sigurni da li smo ih sami izabrali ili su nas zadesile, o tenzijama između slobode i kontrole, ljubavi i manipulacije, uma i tela.
– Najgore što si možeš priuštiti je ostati u odnosu koji ti više ne služi. Treba velika hrabrost za promjenu, netko treba prvi reći da je car gol. Shot i ja smo takvi ljudi, uvijek pozivamo na promjenu – bila ona intimna ili društvena. Ako nešto više ne radi, mijenjaj! Mijenjaj se! I nitko nije kriv, jer u igri krivice svi gube. Ova pjesma zove na pokret – ritmom na pokret tijela, a tekstom na pokret s mrtve točke – objašnjava Remi.
“Nisi ti, ja sam”” nije pesma koja traži objašnjenje – već ogledalo u kojem svako prepoznaje ono što ga trenutno tiho izjeda iznutra. Ponekad je iskrenost najveći čin hrabrosti – priznati: nije do tebe, do mene je. To je tiha odluka da se više ne ostaje u ulozi žrtve.
Uz pesme “Usta na usta” i “Srce moje”, “Nisi ti, ja sam” predstavlja još jedan singl kojim Elemental najavljuje svoj deveti studijski album “Dobra djeca”, čije se objavljivanje uskoro očekuje.
Tokom 5. i 6. jula biće održano 16 koncerata na tri scene, a pored Elementala, sa velikim nestrpljenjem se očekuju i koncerti Bisere Veletanlić u pratnji Vasil Hadžimanov Benda, bluz veterana Di Luna Blues Banda sa specijalnom gošćom Natašom Guberinić, istaknutog džez pijaniste nove generacije Bojana Cvetkovića i njegovog kvinteta, kao i nastup jednog od najoriginalnih ovdašnjih kantautora Petra Z i mnogih drugih.
Jazz in the Garden 5. i 6. jul
Ulaznice za najlepši praznik džez muzike na otvorenom su u pretprodaji na tickets.rs i na svim prodajnim mestima Ticket Visiona. Detaljan program i satnicu koncerata posetioci mogu pronaći na sajtu jazzinthegarden.rs i društvenim mrežama Instagram i Facebook.
The Damned su najavili veliki koncert u Wembley Areni sledeće godine kako bi proslavili pola veka postojanja benda.
Ovi pioniri panka će biti glavne zvezde u Londonu 11. aprila 2026. godine, obeležavajući 50 godina od osnivanja upravo u tom gradu 1976. godine, kada su postali prvi bend koji je objavio pank singl i album.
“Pola veka kasnije, ko bi pomislio da će The Damned i dalje biti na nogama i disati? Imali smo tragične gubitke, ali kao fino podešen motor, The Damned i dalje ima snagu i eleganciju da uzbudi, zabavi i ubrza u našu 50. godinu”.
The-Damned-SQ
Bend je dodao:
“Još nismo napravili set listu, ali sa 50 godina kataloga, izvešćemo samo najbolje pesme iz naše šarolike istorije – sa strašću i posvećenošću koju svi ljubitelji dobre muzike zaslužuju. Znate da vas nećemo razočarati… Nismo mislili da ćemo stići ovako daleko, a ni vi”.
Sadašnja postava The Damned uključuje originalne članove – Dejvid Venijan, Kapten Sensibl i Ret Skejbiz, a tu su i Pol Grej i Monti Oksimoron, koji su se pridružili bendu 1980. i 1996. godine.
Proslava dolazi samo nekoliko meseci pošto je bend izgubio jednog od osnivača, Brajana Džejmsa, koji je preminuo u martu.
Na koncertu u Wembley Areni, The Damned će podržati tri predgrupe: The Loveless sa Marc Almondom, Peter Hook and The Light i The Courettes.
Posle singla “Triler”, legendarni riječki bend Paraf nastavlja svoj povratak – novi singl “Obijest” druga je najava predstojećeg albuma, prvog studijskog nakon kultnih “Zastava” iz 1984.
“Obijest” je pesma s posebnom pričom: prvi put zasvirana još 1977. u garaži, ali nikad do kraja realizovana – sve dok nije isplivao stari live snimaka koja je probudio energiju davnih dana i ideju da je konačno ožive u studiju.
Paraf – Obijest, cover
-Ma, joj, otkad je ta stvar?! Valjda je to bila ‘77., kad smo je Pjer, Zdrave i ja drljali u garaži… Nikad je nismo snimili, a onda je odnekud isplivala neka živa verzija Obijesti i netko iz benda ju je izdvojio kao mogućnost da je osvježimo i studijski oživimo – priseća se Valter Kocijančić.
– Složio sam se, zašto ne – ako nam legne kako treba, pa nek bude i singl! Raul je napravio onaj krasan uvodni dio na klavijaturama i to je stvarno bilo to što sam zamišljao tih davnih tinejdžerskih dana. Otišli smo kod Mateja u GIS studio i snimili je potpuno uživo, da se osjeti točno ona vibra, a mogu reć’ punkerska, i energija svih zajedno… Čini mi se da nismo zglajsali izvan teme koja je i danas aktualna kad imamo sve, ali prigovorima nikada kraja, jel da?
Za razliku od “Trilera”, koji se odlikuje refleksivnijom i emotivnijom stranom benda, “Obijest” donosi sirovu snagu i direktan muzički stav.
Paraf/Photo: Nikica Petković
Album koji će uključivati oba singla izlazi krajem septembra 2025., a sniman je u GIS studiju, s producentom Matejem Zecom. Muziku i aranžmane potpisuje Paraf.
Paraf danas čine: Pavica Čabrijan, Zdrave Čabrijan, Raul Varljen, Valter Kocijančić, Deni Šesnić, Iva Močibob, Alen Tibljaš, Bobo Grujičić i Vlado Simcich Vava.
Kada glumite u jednom od najvoljenijih filmova svih vremena, logično je da vas ljudi neprestano ispituju o toj ulozi. Ali Morgan Frimen, iako zaštitno lice i prepoznatljivi glas “Bekstva iz Šošenka”, više ne želi ni da čuje za taj film.
Do te mere je povezan sa likom Reda i karakterističnim naratorskim glasom, da ga čak i danas – gotovo tri decenije kasnije – neprestano pitaju o Šošenku. A on? Kaže da mu je svega dosta. Umorio se. I nije jedini iz ekipe koji se snimanja ne seća sa osmehom.
U intervjuu za Vanity Fair, Frimen je bez uvijanja priznao da su tenzije na setu uglavnom bile između glumaca i reditelja Franka Darabonta.
– Sećam se nekoliko neprijatnih situacija sa njim. Bilo ih je više – rekao je Frimen.
– Gluma sama po sebi nije teška – objasnio je. – Ali kad vas neko natera da istu scenu ponovite 15 puta bez nekog posebnog razloga, to ubija svu energiju.
Zbog svega toga, danas ne voli da govori o filmu. Kad ga neko pita za Šošenka, brzo menja temu uz komentar:
– Ajde da ne pričamo o tome.
Pored pitanja koja ga nerviraju, Frimen i danas nije ljubitelj samog naslova filma. U gostovanju kod Seta Majersa, otvoreno je rekao da mu je naslov “grozan”, i da je to – makar delimično – razlog zašto film nije ostvario komercijalni uspeh odmah po izlasku.
A Frimen? Priznaje da mu je naratorska uloga tada otvorila vrata u svet filmske naracije i pretvorila ga u jedan od najtraženijih glasova u industriji.
Ali, koliko god da je film danas kultni, Morgan Frimen nije tip koji rado prepričava kako je nastajao. A možda su upravo ta napetost i frustracija na snimanju bili ključni sastojak zbog kojih je film ostavio tako snažan i neizbrisiv trag.
Planina Kosmaj, jedno od omiljenih izletišta u blizini Beograda, i ovog leta biće domaćin drugog izdanja KoZmaj Festa, dvodnevnog festivala koji objedinjuje muziku, umetnost, ekologiju i boravak u prirodi.
Pod sloganom “Na talasu kulture”, festival kao specijalni deo programa donosi dokumentarac o kulturi ovog kraja, koji će premijerno biti prikazan upravo na KoZmaju.
Festival će biti održan 22. i 23. avgusta 2025. godine, a iza njega stoji tim mladih žena koje su entuzijazmom, upornošću i ljubavlju prema Kosmaju oživele jedinstvenu manifestaciju na mapi domaćih događaja.
Posle uspešnog debitantskog izdanja 2024. godine, KoZmaj Fest i ovog puta donosi raznovrstan i pažljivo osmišljen program – kako za ljubitelje muzike, tako i za sve koji tragaju za opuštanjem, inspiracijom i autentičnim iskustvom.
Ničim izazvan (Priča 2021)/ Photo: AleX
Na dve festivalske bine – Zmajeva arena i Elysium stage – nastupiće neka od najznačajnijih imena domaće scene, među kojima su: Mortal Kombat, Ničim izazvan, Bojana Vunturišević, Marko Nastić, Cosmic G, Deca iz vode & Tanja Jovićević, A.N.D.R. & Retrospektiva, Vahicabi i mnogi drugi izvođači elektronske, alternativne, rok i pop muzike. Program je kreiran tako da pruži muzičku raznovrsnost uz poseban akcenat na kvalitet i snažnu festivalsku energiju.
KoZmaj fest, vizual
KoZmaj Fest, međutim, nije samo muzički događaj. Posetioce tokom dana očekuje mnoštvo kreativnih i umetničkih aktivnosti: psihološke radionice, šetnje sa planinarima, vinske radionice, slikanje u prirodi, joga, kao i poseban program za decu, smešten u velikoj zoni za najmlađe. Organizatori insistiraju na tome da je porodica važan deo identiteta festivala, pa se upravo zbog toga trude da svaki član porodice pronađe nešto za sebe.
Deo festivalske zone posvećen je bazaru malih domaćih proizvođača sa i iz okoline Kosmaja, kao i iz drugih krajeva Srbije, čime se dodatno neguje lokalna kreativna scena.
Za one koji žele da u potpunosti osete čari boravka na planini, na raspolaganju je i festivalski kamp, koji omogućava posetiocima da provedu dve nezaboravne noći pod zvezdanim nebom Kosmaja.
Karte su već u prodaji putem sajta tickets.rs, na prodajnim mestima Tickets Vision, kao i u sledećim lokalima: Meri Popins caffe, Mladenovac Caffe Dvorištance, Mladenovac Nixon butik, Beograd Mascarpone bar, Beograd Pored ulaznica, KoZmaj tim je pripremio i zanimljive festivalske suvenire: majice, cegere, lepeze, marame i druge artikle koje možete pronaći na Instagram profilu @kozmaj_fest i sajtu kozmaj.rs.
Ove godine, uz još bogatiji program, KoZmaj Fest ima ambiciju da postane jedan od vodećih letnjih festivala u prirodi, gde su muzika, umetnost i zajedništvo podjednako važni kao i poštovanje prema prirodi koja nas okružuje.
U finalnoj epizodi 36. sezone popularne animirane serije “Simpsonovi”, epizoda pod nazivom “Estranger Things”, prikazana je budućnost porodice Simpson u kojoj je majka, Mardž Simpson – preminula.
Poslednja epizoda 26. sezone “Simpsonovi”, u kojoj je obelodanjeno da je Mardž Simpson umrla, potpuno je šokirala fanove ove popularne serije.
Posle prvobitnog šoka, većina je izrazila veliko negodovanje, društvene mreže su preplavili ljutiti komentari.
Simpsonovi, screenshot
Iako je u epizodi Mardžina smrt predstavljena kao “događaj u dalekoj budućnosti”, odnsono za 35 godina, obožavateljima se nimalo nije dopala verzija u kojoj bi jedan od glavnih likova mogao “uopšte da prestane da postoji”.
“Šta je ovo, rekla sam!? Ma da l’ su stvarno ubili Mardž u novoj sezoni?”, napisala je jedna korisnica X-a, a druga je dodala:
“Gospode, Bože, Mardž će umreti”, a onda je samu sebe utešila: “35 godina u budućnosti”.
Osim fanova iz Srbije, reagovali su i oni najvatreniji obožavaoci “Simpsonovih” iz Poljske, Mađarske, Italije, Engleske i, naravno, Amerike.
“Čekaj malo… Mardž je umrla u Simpsonovima?” Da li se to dešava?”, “Ovo nije moguće”, “Jesu li oni normalni?”, “Mardž Simpson je ubijena”, ređali su se komentari na brojnim svetskim jezicima.
Bilo je i onih koji su pokušali da racionalizju celu priču.
“Da li su Simpsonovi zaista ubili Mardž? Odgovor je komplikovan. Ključna tačka:
1 – Finale 36. sezone Simpsonovih, ‘Estranger Things’, preskače u budućnost u kojoj je Mardž prva od Simpsonovih koji umire.
2 – Obožavaoci su izrazili šok zbog smrti, ali ovakve epizode se obično ne smatraju konačnim verzijama.
3 – ‘Estranger Things’, i ostatak 36. sezone, trenutno se emituju na Huluu, napisao je jedan tviteraš.
Fanoušci Simpsonových v šoku! 😱 Finále 36. série naznačilo smrt Marge! V epizodě odehrávající se v budoucnosti je ukázáno, že matka slavné rodinky už není mezi živými. 👀Není však důvod k panice: Simpsonovi nestárnou a vše se odehrává jen v alternativní budoucnosti. Marge se v… pic.twitter.com/WHOL1QsF1N
Inače, većina gledalaca “Simpsonovih” verovatno ne zna ili se ne seća kako je uopšte “rođena Mardž”. Autor serije Met Grejning koristio je svoju porodicu kao glavnu inspiraciju za likove koji se pojavljuju u raznim epizodama.
Pre petnaestak godina objavljena je čitulja povodom smrti Margaret Grejning, u kojoj se između ostalog govori i o njenoj porodici i životu. Tom prilikom je i obelodanjeno da je upravo Margaret inspirisala svog sina da stvori Mardž Simpson.
Otkriveno je i da je ime Metovog oca Homer – Homer Simpson, a porodica šefa policije u ovome crtanom se preziva Vigum, što je ujedno Margaretino devojačko prezime.
Evo još nekih primera: sestra Mardž Simpson je Peti – to je ime Metove starije sestre; Lisa Simpson je dobila ime takođe po jednoj od Metovih sestara, baš kao i Megi Simpson, najmlađa članica Simpson porodice, koja je dobila ime po Metovoj najmlađoj sestri.
Šok a bouře mezi fanoušky Simpsonů. Tvůrci seriálu nechali zemřít Marge https://t.co/5GQuAKWSMi
“Simpsonovi” se emituju od davne 1987. godine i proglašeni su za najbolju seriju 20. veka. Osvojila je 27 Emmy nagrada i već odvano ima sopstvenu zvezdu na Bulevaru slavnih u Holivudu.
Osim sjajnih likova, dobrog scenarija, “Simpsonovi” su ogromnu popularnost stekli zahvaljujući “proročkim” moćima. Zato ne čudi što je jedan od vatrenih gledalaca ispod vesti da je Mardž Simpson umrla, poručio:
“Budite opet proroci, najavite da će Mardž vaskrsnuti!”
Bobi Šerman, američki pevač, glumac i kasnije heroj u uniformi, preminuo je u 81. godini, posle duge borbe sa karcinomom bubrega stadijuma 4.
Vesti o njegovoj smrti potresle su mnoge generacije fanova, naročito one koje su odrastale uz njegove hitove s kraja 1960-ih i početka 1970-ih godina.
Šerman je rođen 1943. u Kaliforniji i karijeru je započeo u svetu muzike, ostavivši dubok trag kao jedan od najomiljenijih pop izvođača svoje generacije. Njegovi singlovi poput “Little Woman”, “Julie, Do Ya Love Me” i “Easy Come, Easy Go” našli su se visoko na američkim top-listama, a njegovo ime bilo je nezaobilazno na stranicama tadašnjih tinejdž magazina.
U eri kada su zlatne ploče bile merilo uspeha, Šerman je prodao milione albuma i bio redovan gost u popularnim TV emisijama. Njegova muzika bila je spoj optimizma, pop senzibiliteta i šarma, a njegov lik – dečački osmeh i besprekorna frizura – učinio ga je ikonom svog vremena.
Paralelno s muzičkom slavom, Bobi je ostvario i zapaženu glumačku karijeru. Najpoznatiji je po ulozi Džeremija Bolta u seriji “Here Come the Brides” (1968–1970), koja mu je donela dodatnu popularnost. Nastupao je i u drugim serijama, uključujući “The Partridge Family” i “The Love Boat”.
Ipak, na vrhuncu slave odlučuje da napusti šoubiznis. Umesto velikih bina i kamera, Šerman bira – službu.
Retko viđena transformacija dogodila se 1970-ih, kada Bobi postaje sertifikovani paramedik i instruktor za hitne intervencije. Radio je sa losanđeleskom policijom (LAPD), a kasnije je bio i rezervni šerif u okrugu San Bernardino.
Za svoj rad u uniformi dobio je brojne nagrade, uključujući priznanje Reserve Officer of the Year od strane LAPD 1999. godine. Šerman je ujedno bio i osnivač fondacije za obrazovanje dece u Gani – Brigitte & Bobby Sherman Children’s Foundation, koju je vodio zajedno sa svojom suprugom Brižit.
Šerman je ostavio iza sebe bogato muzičko i televizijsko nasleđe, ali i snažan primer lične transformacije i služenja zajednici. Njegova smrt dolazi svega nekoliko meseci nakon što je u martu 2025. objavljeno da boluje od teške bolesti. Umro je mirno, u svom domu u Los Anđelesu, okružen porodicom.
Nemanja Kojić Kojot autentična je ikona regea sa naših prostora. Bilo da je nastupao sa Del Arno Bandom, grupom Sunshine ili sa svojim kultnim bendom Eyesburn, uvek je oduševljavao publiku svih generacija jedinstvenom emocijom, hrabrim stavom i beskompromisnom svirkom.
Pod umetničkim imenom Hornsman Coyote nastupa kao solo izvođač, što će biti slučaj i 5. jula kada će održati samostalni koncert na 1. Beogradskom rok festivalu, u organizaciji Doma omladine Beograda.
Hornsman Coyote, BRF DOB
Tom prilikom, pored dobro poznatih hitova iz svoje bogate karijere ostvarene kroz različite autorske projekte, po prvi put će ekskluzivno predstaviti i svoju najnoviju muziku. Kao najava novog opusa, objavljena je pesma “Mali hram” za koju je upravo snimljen i spot, a koja se originalno može naći na nedavno objavljenom albumu “Iznova počinjem” – prvoj saradnji Hornsman Coyotea i Del Arno Banda. Ovo je, takođe, i prva prilika u kojoj Kojota slušamo kako peva na maternjem jeziku.
U susret predstojećem koncertu u Domu omladine Beograda Kojot poručuje publici:
– Izuzetno mi je drago što imam priliku da učestvujem na prvom izdanju Beogradskog rok festivala, jer je to manifestacija koju je odavno trebalo pokrenuti. Posebno mi je čast da nastupim pored nekih od mojih najvećih prijatelja. Vidim samo dobro u ovom okupljanju sjajnih domaćih muzičara, i siguran sam da će publika znati da nas isprati u velikom broju, jer ovo nije nešto što se dešava svaki dan.
Hornsman Coyote/Photo: Valentina Gajić
Već tridesetak godina prisutan na sceni kao pevač, gitarista i trombonista, Kojot je kroz razne grupe modernizovao i sa uspehom preneo mlađim naraštajima jednu iskonsku mudrost i humanu viziju zasnovanu na jamajčanskoj popularnoj kulturi.
Veliko poštovanje alternativnih krugova širom sveta zaslužio je, pre svega, angažovanom muzikom i svojim čistim srcem. Kojot je, naime, uvek bio tačno onakav kakav se predstavlja – on je otelotvorenje mita o umetniku koji živi onako kako propoveda, i van scene je onakav kakav je na sceni.
Ulaznice za 1. Beogradski rok festival su u prodaji na svim eFinity prodajnim mestima i onlajn. Cena dnevne ulaznice (4 koncerta) je 2.000 dinara. Dostupna je i ograničena količina kompleta (2 dana, 8 koncerata) čija pretprodajna cena iznosi 3.500 dinara.
Skinty Fia was the album that ruled the UK charts in 2022. The red album cover and the curse of the deer—few were unaware of what it meant. Then came August 23, 2024, when Fontaines D.C. released Romance.
On their fourth studio album, they said goodbye to their fierce post-punk and replaced it with stadium-sized alt rock laced with a dose of Y2K nostalgia—that early 2000s feeling when the world still buzzed with hope and energy. It was a sudden, charming shift, marking their transformation into global stars. They left behind the pubs, the pints, the poetry, the rough working-class roots. And yet, true to their name, they never forgot where they came from.
The post-punk sound we heard on Dogrel and A Hero’s Death is now fused with an unusual blend of Britpop, gothic Americana, and ’90s alt-rock. Identity crisis or a carefully calculated dance with fame? A bit of both. Romance holds onto that essential darkness Fontaines D.C. are known for, this time enriched with playful unpredictability.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
And so, June 25, 2025, could mean to Belgrade’s audience what early Oasis concerts meant to older generations—equally historic moments for those who never got the chance to be teenagers in Manchester during the golden years. But Fontaines D.C. chose, quite possibly, the hottest day in recent Serbian history for their first ever Belgrade show. Thirty-seven degrees Celsius and concrete steaming in the sun. Whatever slight relief the riverside setting of Luka Beograd could offer, the crowd quickly canceled out.
It was a workday, with the start time scheduled just before the end of most shifts. Despite the early entry option and some fans sprinting toward the barrier as soon as their tickets were scanned, it quickly became clear that it wasn’t all that necessary. Only those with the pricier version of the same ticket were already in front; behind them, others arrived with a mix of excitement and nervousness, fueled by stories circulating for months—there wasn’t a single person on the alternative scene who’d dare miss this.
Jadu Heart couldn’t make it. Instead, the stage belonged to perhaps the best live band in the country—Koikoi.
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
The stage was just high enough to cast a shadow, and the sunset had only just begun. The crowd was still manageable. Opening for Fontaines D.C? Unreal. The kind of nerves you don’t even imagine. Odds are, the band members already had their own tickets (or more likely, guest passes) when the game-changing call came. But if they were nervous, you wouldn’t know it. Koikoi delivered a phenomenal set.
There were new songs, and that breathtaking vocal section in Putem mimosa (and yes, you need courage to pull that off live). A handful of tracks later, they announced their last song. What do you mean, last song? someone shouted from the crowd. They launched into Misisipi. And anyone who knows them knows—that’s always the finale. They weren’t lying.
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
By the time the air had cooled down enough to breathe, the concrete and the crowd made sure no one noticed. Beer, water, anything drinkable—pointless. Everything turned lukewarm in minutes (and lukewarm beer should be banned at gigs unless you’re pouring it over someone mid-mosh). By then, we’d already been staring long enough at the heart onstage—the same one from the Romance cover. The anticipation was getting unbearable.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
Jerseys (how hot must that have been?), plastic sunglasses in every shape and shade, Adidas in full effect. An unspoken but perfectly observed dress code. There was no other place in Belgrade to find people like this—everyone was already at Luka.
– This is a dream come true, hearing them live – said someone, and a new friendship was born. The excitement couldn’t stay unspoken. The wishlist kept growing, but Fontaines D.C. remained at the top. It still felt unreal that in just a few minutes, a dream would come true. If only I could hear IDLES too... One wish at a time.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
We sang along to There She Goes blasting through the speakers—and it was time.
They came out around fifteen minutes late, missing the perfect timing to play Sundowner at sunset (which, as it turned out later, they wouldn’t play at all). Green, blue, and pink lights lit up—just like the album cover. The heart onstage took full shape. They opened with Here’s the Thing, setting the tone immediately. Suddenly, the dress code made perfect sense—Carlos’s pink hair, Grian’s glasses, the wide-legged trousers—it all clicked. But above all else: the attitude.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
They don’t try to fit into a genre, nor do they try to justify the Dublin in their name. With that kind of presence, you simply nod and let go. Because they sound like the Dublin we imagine—uncategorized by genre, larger than labels. They are the genre. Grian wouldn’t let us help much with Jackie Down the Line, but when he shouted his do do do, we answered with the loudest la la la imaginable. By the third song, Boys in the Better Land, three guys suddenly pushed through to the front, dragging a few more behind—and the mosh pit didn’t stop until the very end.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
In the crowd, teens living a slice of history they were too young or too geographically distant to witness before. Alongside them—plenty of older fans. Dads who never stopped listening to music since the ’90s. Dads who don’t buy into the narrative that there are no good bands anymore. Because Fontaines D.C. are here to bring back that hope, to make parents rethink what they say about “today’s music” when they hear them on the radio.
That we love Romance—no doubt. That we lose it over the older songs—definitely. Some complained: Only two songs from Dogrel? Honestly, we’d have stayed for hours.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
This time, the LED screens didn’t work. But the messages were loud and clear.
Pump it, Grian, followed by Free Palestine! We’re not sure how much he understood—but we understood everything.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
When you came into my life… we screamed the opening line of Death Kink. Grian stayed silent, letting us sing. Watching us, almost testing if we knew the whole verse. We did. Word for word. The next one, though—we couldn’t even speak. We went quiet when we heard Conor. The wind carried the scent of the Danube mixed with spilled beer—a few rare breezes of relief. There couldn’t have been a more perfect moment for It’s Amazing To Be Young. And it truly was. For a moment, it felt like we weren’t even in Belgrade. It was a parallel universe, born just far enough away for us to forget where we were—disappearing the moment we walked back out through the gates of their dreamlike atmosphere.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
Hurricane Laughter brought a new dimension to the pit. And Favourite, which on the album sounds almost incompatible with moshing, turned into a live anthem of flying beer, lost voices, jerseys off and held high—exactly how a final song should be. Final, for just a moment. We called them back for an encore. Only then did we realize how much energy they had left. That was when they showed their true face. Finally, after a full set of no talking, we got Grian’s soft Hvala in Serbian.
The encore felt like something you’d call a core memory. We sang like a choir, while they played from within the smoke. The moshing turned into hugs. Starburster, in just under four minutes, showed us what stadium-sized really means. And in that moment, we showed them what a Belgrade crowd really is.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
When it ended, we didn’t believe it. The lights came on sharply, wet hair and stunned grins all around. A few minutes later, we tried calling them back once more.
If they didn’t play a second encore, let them come back with the next tour. Let this be the first—but by no means the last time. Next time, just let it last a little longer.
“Skinty Fia” je album koji je vladao top listama u Velikoj Britaniji 2022. godine. Crveni album i proketlstvo jelena, malo ko nije znao o čemu se radi.
Bio je 23. avgust 2024. godine kada su Fontaines D.C. objavili “Romance”. Na svom četvrtom studijskom albumu, oprostili su se sa svojim odlučnim post pankom, zamenivši ga stadionskim alternativnim rokom, uz dozu Y2K nostalgije (onim osećajem ranih dvehiljaditih dok je svet još bio pun očekivanja i energije).
Iznenadna, šarmantna promena, kojom su prihvatili svoju transformaciju u globalne zvezde. Ostavili su iza sebe pabove, krigle, poeziju, surovu radničku klasu. Ipak, onako kako im ime nalaže – nikada nisu zaboravili korene. Post pank koji smo slušali na albumima kao što su “Dogrel” ili “A Hero’s Death” upotpunili su neobičnim spojem brit popa, gotičarske amerikane i alternativnog zvuka devedesetih.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
Kriza identiteta ili potpuno planirana igra sa stečenom slavom? Pomalo od oba. Albumom “Romance”, Fontaines D.C. zadržava svoju mračnu stranu, koju u ovom slučaju obogaćuje razigranom nepredvidivošću.
Dakle, 25. jun 2025. godine, za beogradsku publiku, mogao bi da znači ono što su malo starijim generacijama značili rani koncerti Oasisa. Jednako istorijski trenuci za one koji ne znaju šta znači biti tinejdžer u Mančesteru, u zlatno doba.
Međutim, Fontaines D.C. su za svoj prvi beogradski koncert odabrali, verovatno, najtopliji dan novije, zapamćene istorije. Trideset sedam stepeni i beton koji isparava. Onih par stepeni koji nestanu na lokacijama pored reke, kao što je Luka Beograd, gužva je ubrzo nadomestila.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
Radni dan, satnica isprogramirana tačno pred kraj smene. Mada je postojala early entry opcija i mada je bilo fanatičnog trčanja ka ogradi odmah po očitavanju karata, čini se da nije bila previše potrebna. U predviđeno vreme bili su tu samo oni sa malo skupljom verzijom istih karata, a iza njih oni preplašeni istim, ujedno preplašeni i pričama koje se šire mesecima unazad – ne postoji baš niko, u krugovima alternativne scene, ko bi se usudio da ovako nešto preskoči.
Jadu Heart nije bio u mogućosti da nastupi. Umesto njih, bio je tu verovatno najbolji domaći lajv bend – Koikoi. Bina je bila taman dovoljno visoka da zakloni sunce, a zalazak je tek počinjao. Gužva je još uvek bila podnošljiva.
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
Nastupati kao predgrupa za Fontaines D.C. – nerealna situacija i nezamisliva trema. Sasvim je moguće da su članovi benda već imali nabavljene karte (ili realnije, pozivnice) u trenutku prelomnog poziva. Naravno, trema se nije čula, ni osetila. Koikoi zna kako da iznese fenomenalan nastup. Bilo je novih pesama, bio je i onaj zadivljujući vokalni deo na “Putem mimoza” (a treba hrabrosti da se to izvede uživo). Jednocifren broj pesama kasnije, najavljen je kraj.
– Kako to misliš poslednja pesma? – čulo se iz publike. Zasvirali su “Misisipi”. I zaista, ko ih zna, zna da je to po pravilu kraj. Nisu nas slagali.
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
KOIKOI, Luka Beograd/ Photo: AleX
Vrelina se nije smanjivala. Ni pivo, ni voda, ni bilo koja tečnost više nisu vredeli, sve je postajalo mlako kroz nekoliko minuta (a mlako pivo je strogo zabranjeno na ovakvim dešavanjima, eventualno služi za prosuti po okruženju tokom šutke). Do tog trenutka, dovoljno dugo smo gledali u srce na bini. Isto ono srce sa kavera albuma. Iščekivanje je postajalo neizdrživo.
Dresovi (koliko li je tek bilo toplo u njima), plastične naočare za sunce svih boja i oblika sa što tamnijim staklima, Adidas kao takav. Prepoznatljiva, prećutno ispoštovana, pravila oblačenja. Nije postojalo drugo mesto u Beogradu gde biste sreli takve ljude – svi su već bili u Luci.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
– Meni je ovo ostvarenje sna, čuti njih uživo – bila je rečenica za sklapanje prijateljstva. Oduševljenje se širilo, nije moglo da ostane na nivou neizgovorenog. Lista želja je razgovorom rasla, ali Fontaines D.C. su ostali na prvom mestu. Još uvek je bilo nerealno da se kroz par minuta san zaista ostvaruje. Još kad bih čuo IDLES… Jedna po jedna želja, jedna po jedna. Otpevali smo “There She Goes” koja se čula sa razglasa i bilo je vreme…
Uz petnaestak minuta kašnjenja, izgubljena je mogućnost da “Sundowner” bude odsviran uz zalazak (kasnijim tokom setliste, ispostaviće se da neće biti odsviran do kraja). Zasijala su zelena, plava i roze svetla, baš kao pomenuti album kaver. Srce je dobilo svoj kompletan izgled.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
Za početak su odabrali “Here’s The Thing”, da odmah razjasne kako stoje stvari. I odjednom, dress code je postao savršeno smislen. Karlosova roze kosa, Grianove naočare, široke pantalone, sve se uklapalo. A iznad svega, stav. Ne trude se da se uklope u žanr, niti da opravdaju Dablin u imenu. Sa tim stavom na bini, možemo klimnemo glavom i da se prepustimo, jer zvuče kao Dablin kakvim ga zamišljamo, bez žanrovske kategorizacije. Oni jesu žanr, sami po sebi.
Grian nam nije dozvolio da mu previše pomognemo sa “Jackie Down The Line”, ali smo kao odgovor na njegov do do do, uzvratili najglasniji la la la. Već sa trećom pesmom, “Boys In The Better Land”, tri momka su se iznenada probila napred, usput sa sobom povukla još nekoliko ljudi i eto beskrajnih šutki do samog kraja.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
A u publici, pored klinaca koji proživljavaju istoriju koju, kako zbog godina, tako i zbog geografskog položaja do sada nisu videli, gomila od njih znatno starijih ljudi. Gomila očeva koji nisu prestali da slušaju muziku još devedesetih. Gomila očeva koja ne stoji iza narativa da više nema dobrih bendova. Jer to su Fontaines D.C, tu su da vrate nadu, da nateraju roditelje da još jednom razmisle o stavu prema “današnjoj muzici” kad čuju njihovu pesmu na radiju.
Da obožavamo “Romance”, jasna stvar. Da se oduševljavamo starim pesmama, još jasnije. Bilo je, tu i tamo, komentara Zar samo dve sa “Dogrela”... Najradije, da koncert traje satima.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
Ovaj put, nisu radili led ekrani. Jasne poruke, međutim, nisu izostale. Pumpaj, Griane, naizmenično sa Free Palestine! Neka je bar razumeo pola. Nama je sve savršeno jasno.
“When you came into my life”, vrisnuli smo prvi stih pesme “Death Kink”. Grian je ćutao, pustio je da otpevamo umesto njega. Gledao nas je, kao da želi da proveri da li znamo celu strofu. Znali smo, od reči do reči. Na sledećoj, ipak, nismo mogli ni da progovorimo. Zanemeli smo kad smo čuli Konora. Vetar je nosio miris Dunava pomešan sa mirisom prolivenog piva, u par dašaka osveženja. Nije postojao lepši trenutak za “It’s Amazing To Be Young”. Da, zaista je bilo. Kao da na trenutak nismo bili u Beogradu. Bio je to paralelni univerzum, koji je nastao dovoljno daleko da zaboravimo gde smo, koji nestaje čim se iz njihove sanjive atmosfere probudimo prolaskom kroz kapiju.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
“Hurricane Laughter” je donela potpuno novu dimenziju šutki. A “Favourite”, studijski možda nezamisliva za šutku, uživo je značila polivanje, gubljenje glasa, dizanje na ramena, skidanje i isticanje dresova. Baš onako kako dolikuje za jednu poslednju pesmu.
Poslednju, samo na kratko. Dozvali smo ih na bis. Do tog trenutka, nismo bili svesni koliko energije imaju. Pokazali su pravo lice i konačno, posle celog koncerta bez obraćanja, dobili smo Grianovo “Hvala”, nekoliko puta.
Fontaines D.C, Luka Beograd/ Photo: AleX
Bis je bio poput onoga što se popularno naziva core memory. Pevali smo horski, dok su oni svirali iz magle. Šutke su postale zagrljaji. “Starburster” je kroz svoja četiri minuta objasnio šta znači stadionski.
Mi smo im, za to vreme, objasnili šta znači beogradska publika. Kad je odsviran kraj, nismo shvatili. Naglo paljenje svetla, mokre kose i uzdasi oduševljenja. Kroz koji minut, pokušali smo da ih dozovemo opet. Ako nisu odsvirali drugi bis, neka se vrate sa sledećim koncertom, neka je ovo prvi, ali nikako poslednji put. Samo neka traje malo duže.
