Sedamdesete godine prošlog veka svakako je obeležila i supergrupa Led Zepppelin.

Bend je svirao čvrsti rokenrol, na potpuno originalan način. Gitarista Džimi Pejdž, pevač Robert Plant, basista Džon Pol Džons i bubnjar Džon Bonam Bonzo napravili su jedinstven spoj pop kulture, rokenrola i mračne satanističke metafizike, te na taj način utrli put za čitavu jednu oblast u modernoj muzici koja se zove “metal” muzikom.

Oni su zapravo bili preteče hevi metala koji je odmah posle njih inaugurisala grupa Black Sabath. Istorija metal muzike sa Zeppelinima i Black Sabath kao počecima, razvila se tokom osamdesetih i devedesetih godina prošlog veka u brojne pravce od hard-metala, preko spid-metala, gotik-metala”, treš-metala, do mračnog Death i Black metala. Celokupan opus svih nastavljača Zeppelina, ujedinjenih pod oznakom metal muzika, inspirisan je upravo velikim delom okultnim interesima gitariste Džimija Pejdža.

Džimi Pejdž je bio oduševljeni sledbenik “sataniste” Alistera Kroulija, koji je sam sebe nazivao – velikom zveri sa oznakom 666. Pejdž je bio posvećen u Kroulijev lik i delo do te mere da je kupio njegovu kuću zvanu “Boleskin House” i preuredio je u neku vrstu muzeja prepunog ličnih stvari velikog britanskog maga. Kao što je Krouli bio veliki okultista i mag sa početka dvadesetog veka, koji je uvek sa sobom nosio magijski štap, Pejdž je bio to isto samo sa gitarom u rukama. Krouli je bio avanturista i nemirni duhovni istraživač starih kultova. U ogromnom broju knjiga koje je ostavio za sobom pisao je isključivo o magijskoj teoriji i praksi. Egipatski mračni bogovi, demoni, pali anđeli i Satana ili Ajvaz lično, govorili su kroz Kroulija ili njegovog prijatelja medijuma Nojberga, a on je sve to prenosio svojim učenicima.

Džimi Pejdž je bio posvećeni nastavljač Kroulijevih ideja i praktikant njegovih rituala. Oduševljeno je čitao hermetičke stare knjige i rukopise, te napravio veoma ozbiljnu biblioteku takvih retkih oi skupih knjiga. U starom alhemijskom grimoaru “Ars Magica Arteficii” iz 1557. godine, koji je napisao Dželolamo Kardano, pronašao je simbol Zoso, koji je dodao svom imenu. Oblačio je plašt na svojim koncertima na kom su bili iscrtani alhemijski i astrološki simboli. Pejdž je komponovao ekstatičnu muziku sa čvrstim gitarskim rifovima, a na sve to se sjajno uklapalo vrišteće pevanje Roberta Planta. U njihovim stihovima bilo je uticaja indijskih i nordijskih spevova, ali i čarobnih priča pisaca kao što su Tolkin i Lafkraft.

Pejdž je bio oduševljeni praktikant seksualne magike koju je osmislio Krouli. Rituali koje je Krouli razradio dok je rukovodio “OTO” grupama, koitus sa Babalon, demonskom ženom uz primenu tehnike zvane kareza, bio je put koji direktno vodi na panteon “mračnih” egipatskih bogova, u divlje društvo Kali, Nuit, Hatora. Džimi Pejdž je tražio baš takve žene za svoje zabave. Pronalazio je skarletne žene medju gomilom grupi devojaka koje su ga okruživale na koncertima medju kojima su najpoznatije Bejb Buel, Pamela Des Bares, Lori Madoks. Poput Kroulija, mladi Pejdž je bio seksualno nezasit. Bekstejdž njegove grupe ili hotelske sobe na turnejama, postajale su mesta gde je pravio satanističke orgije. Sedamdesete godine su u SAD donele modu satanizma, a Džimi Pejdž je bio jedan od najslavnijih prenosioca ideja sumerskih, haldejskih i drugih magova sa početka civilizacije.

Mensonov zločin prilikom kog je ubijena Šaron Tejt, trudna supruga reditelja Romana Polanskog, otkrio je mračne tajne estradnog američkog krema. Šaron Tejt i Roman Polanski bili su tih godina fascinirani pomodnim satanizmom, još jednog slavnog američkog crnog maga Antona Šandora Le Veja. Le Vejovu knjigu “Satanistička biblija”, Menson je prosto obožavao. Le Vej, takozvani crni papa, bio je konsultant Polanskom za film “Rozmarina beba” u kojem je Mia Farou glumila devojku zatrudnelu s đavolom.

Rođen kao Hauard Stenton Le Vej, 1930 godine u Čikagu u porodici koja se bavila distribucijom likera, Le Vej je kao mladić naučio da svira nekoliko instumenata, među kojima su mu bile omiljene orgulje na klavijaturama. Kao svirač zaposlio se prvo u cirkusu, a potom se preselio u Los Anđeles gde je svirao orgulje u “Majan teatru”. Njegovi biografi tvrde da se mladi Le Vej u ovom teatru koji je izvodio burleske, susreo sa tada mladom i nepoznatom glumicom Normom Džin kasnije poznatom kao Merlin Monro. Le Vej je imao kratkotrajnu seksualnu vezu sa Merlinkom. Merlin Monro je svoj buran život završila samoubistvom.

Opsesija da zavede i privoli svom satanističkom kultu najslavnije zvezde Holivuda, ostala je trajna crta u njegovom karakteru. Na “Walpurgisnacht” 1966. godine u San Francisku osnovao je svoju “Satanističku crkvu” koja postoji i danas. Da bi pribavio publicitet za svoje mračne planove, Le Vej je bio u neprekidnoj potrazi za filmskim zvezdama. Polanski i Šaron Tejt nikada nisu zvanično poslali članovi njegove “satanističke crkve”, ali su definitivno bili pod uticajem Le Vejovih ideja. Sam Le Vej pojavio se u ulozi đavola u filmu “Rozmarina beba” u kom vodi “crnu misu”.

“Crna misa” je u Le Vejevoj crkvi bili doslovno preuzeta iz opisa koji se nalazi u romanu kultnog simbolističkog pisca Jorisa Huismansa “Tamo dole”. Šandor Le Vej je uspeo da za svoju crkvu privoli još jednu slavnu divu Holivuda, a bila je to Džejn Mensfild. Džejn se slikala sa Le Vejem tokom izvođenja ceremonije crne mise i te fotografije su zapanjile svet. Le Vej je u svojoj autobiografiji tvrdio da je Mensfildova bila neverna i da ga je izdala i napustila “satanističku crkvu”, te je stoga bio prinuđen da baci čini na nju. Učinio je to tako što je njenoj fotografiji na kartonu, makazama odsekao glavu. Nekoliko nedelja kasnije Džejn Mensfild je poginula u saobraćajnoj nesreći, zajedno sa svojim ljubavnikom koji joj je branio da bude “satanista”. Od siline sudara, Mensfildova je ispala kroz prozor automobila, a glava joj je pronađena pored tela. Na sličan način poginula je i Fransoaz Dorleak, sestra slavne glumice Ketrin Denev. Fransoaz Dorleak glumila je glavnu ulogu u filmu Romana Polanskog “Ćorsokak”, koga je snimio neposredno pre “Rozmarine bebe”. Njenu glavu u automobilskoj nesreći koja se dogodila na francuskoj rivijeri, preseklo je staklo šoferšajbne.

Opsednut Le Vejom i još više njegovim satanističkim predhodnikom Alisterom Kraulijem, bio je i reditelj Kenet Enger rođen je 1929. godine. Još kao četvorogodišnje dete glumio je u verziji “Sna letnje noći” Maksa Rajharda, a s nepunih sedamnaest godina snimio je prvi dugometražni igrani film “Vatromet”. Ta lirska filmska poema bila je šokantna za publiku jer je u njoj Enger prikazao sazrevanje mladog homoseksualca i njegove nadrealističke snove (penis eksplodira kao vatromet, mornari u belim odelima se kupaju u mleku i krvi itd.). Slavljen je kao mladi genije i proglašavan za filmskog Žana Ženea, a Žan Kokto ga je javno hvalio.

Međutim, mladi genije je ubrzo potpao pod uticaj crnomagijske zveri Alistera Kroulija i njegovi filmovi su krenuli u tom smeru. “Zečiji mesec”, “Eau d’Artifice”, “Inauguracija u hram sladostrašća” bili su filmovi prepuni crnomagijske simbolike i demonskih obreda, a u poslednjem se kao junaci pojavljuju najopakiji bogovi svetskih mitologija Šiva, Kali, Lilit i Pan. Svetsku slavu doneo mu je film iz 1969. godine “Uzdizanje škorpije”, u kojem je po prvi put upotrebio pop muziku kao saundtrek. “Uzdizanje škorpije” je ultimativni kemp fetiš film koji danas za uzor priznaju autori poput Dejvida Linča, Martina Skorsezea i mnogobrojni kreatori MTV video-spotova, zapravo je himna motociklističkih gengova, “anđela pakla” odevenih u kožu, sklonih nasilju i neobuzdanom seksualnom životu.

Filmovi “Invokacija mog demonskog brata” i “Uzdizanje Lucifera” su prepuni okultnih, magijskih i satanističkih rituala. Posle samo šest snimljenih filmova, Enger je prosto odlučio da se penzioniše i da više nikada ne snima filmove. U Vilidž vojsu je objavio sledeću crticu: In memoriam. Kenet Anger 1947-1967. Objavio je dve veličanstvene knjige o zakulisnim igrama i seks skandalima u srcu industrije snova “Holivud Babilon” i “Holivud Babilon II”. Danas se smatra za živu legendu i kemp ikonu, pripremio je i “Holivud Babilon 3”. U filmu “Invokacija mog demonskog brata” glumi Šandor Le Vej, a u “Uzdizanju Lucifera” Bo Basolej, mladi glumac koji je pripadao užoj porodici Čarlsa Mensona.

Pored Basoleja u filmu “Uzdizanje Lucifera” glume rok legende Marijan Fejtful (Lilit) i Džimi Pejdž. Džimi Pejdž je komponovao i originalnu muziku za ovaj film. Uloga mladog sataniste koju igra Basolej trebalo je prvobitno da pripadne pevaču Rollingstounsa Miku Džegeru, ali je Mik otkazao pred samo snimanje. Iako nije glumio u Engerovom filmu, Mik Džeger je tih godina bio i sam zaražen idejama satanizma. Snimio je slavnu pesmu “Simpatija za đavola”, kao i albume “Magična misteriozna tura” i “U službi njenog satanskog veličanstva”, te glumio u filmu “Performans” Nikolasa Rega u društvu sa skerletnom damom, Anitom Palemberg. Satanizmu sklona Anita zavela je pre Mika Džegera, gitariste benda Rollingstones  Brajana Džonsa i Kita Ričardsa.

Konačno, “sataninoj crkvi” u San Francisku, koju je osnovao Anton Šandor Le Vej, pripadali su i Semi Dejvis junior, King Dajmond, Mark Almond i Merilin Menson. Le Vej je pokušavao da u svoju crkvu uvuče preko Semija Devisa njegovo ostalo “pacovsko društvo” Frenka Sinatru i Dina Martina. Frenk Sinatra nije bio oduševljen Le Vejom i smatrao ga je za šarlatana, iako je njegova tadašnja supruga Mia Farou glumila sa njim u “Rozmarinoj bebi”.

Devedesetih godina se u Skandinaviji izrodio naopak kult takozvanih black-metal bendova. U istoriji hevi-metal muzike “Zvuk zveri” Jana Kristija govori se o pripadnicima muzičkih bendova iz Norveške, Švedske i Danske postali su toliko radikalni da su palili hrišćanske crkve, a neki od njih poput sumanutog Deada iz grupe Mayham činili su ritualna samoubistva vođeni glasom Satane. Ideolog black-metala Euronimus pronađen je mrtav u svom stanu, gde ga je ubio učenik i član konkurentske grupe.

Kontroverzni Merilin Menson je devedesetih godina prošlog veka nastavio sa širenjem ideja pomodnog satanizma. Napisao je predgovor za Le Vejovu autobiografiju “Satana govori”.

Satanistički magovi i njihove dive, našli su u pop kulturi svoju oazu, a interes za okultne teme i mračnu istoriju ne jenjava. Internet je postao plodno polje iskušenika đavola, tako da se danas na njemu nalaze na stotine hiljada konferencija posvećenih princu tame. 

V. Đurić