Britanski pevač i multiinstrumentalista Brendan Peri (poznat kao druga polovina Dead Can Dance) prošle nedelje objavio je reizdanje svog debi solo albuma iz 1999. godine, “Eye of the Hunter” (za 4AD), proširen nikada do sada objavljenim na vinilu ili digitali albumom “Live at the I.C.A”.
Pomenuti live album originalno je snimljen 1993. godine, tokom proslave diskografske kuće 4AD nazvane “13 Year Itch”, održane u londonskom Institutu za savremenu umetnost (Institute of Contemporary Arts). Bilo je to šest večeri muzike, sa po dva benda svako veče i nenajavljenim ‘specijalnim gostima’. Neki od tih bendova bili su The Breeders, Pale Saints, Unrest, His Name Is Alive, Brendan Perry, Kristin Hersh, a taj niz svirki pretvoren je kompilaciju demo snimaka, remikseva i neobjavljenih pesama.
Dead Can Dance i drugi put oduševili Beograđane… Pogledajte kako je bilo u Štark Areni
Brendan Peri je polovina jednog od najtrajnijih i najuspešnijih izvođača u istoriji kuće 4AD – Dead Can Dance. Petnaest godina nakon istoimenog debi albuma Dead Can Dance, tragajući po svetu za smislom i znanjem kroz muziku uz partnerstvo sa Lizom Džerard, Peri je svoju pażnju usmerio na solo izdanje, “Eye of the Hunter”. Iako je album objavljen u oktobru 1999. godine, Brendan je počeo da radi na njemu dok su Dead Can Dance još bili aktivni – ideja je delomično bila inspirisana njegovim neverovatnim solo nastupom tokom proslave “13 Year Itch”.
“Eye of the Hunter” je odmah osvojio obožavaoce jedinstvenog zvučnog sveta Dead Can Dance, ali bilo je razlike i u načinu na koji je muzika nastala, i u načinu na koji je predstavljena. Album je Peri snimao u svom studiju u Quivvy Church, u okrugu Cavan, Irska: koji se nalazi u relativno izolovanom okruženju, zahvaljujući kojem je dobio prostora da se u isto vreme bavi drugim interesima. I taj niz drugih interesa manifestovao se u samoj muzici.
U kontrastu sa donekle improvizovanim pristupom koji je Peri prisvojio za Dead Can Dance, “Eye Of The Hunter” vinjete su napravljene korišćenjem tradicionalnijeg kantautorskog procesa. Muzika, usredsređena na Brendanovom promišljenom i uzdržanom sviranju gitare, pružila je pozadinu za njegov duboki, nežni vokal.
Pošto su međusobno pauzirali Dead Can Dance kako bi on i Liza Džerard mogli da se usredsrede na sopstveni materijal (pauza koja je trajala sedam godina između nastupa uživo i šesnaest između snimanja albuma), Brendanov debi je izgrađen na njegovoj reputaciji kao solo izvođaču, pošto je često svirao samo on, i akustiku gitare tokom vanzemaljskih nastupa njegovog benda.
Prvi zvanični live album Dead Can Dance, iz 1994. godine “Toward The Within”, sniman je i sa tri Brendanove solo numere (“I Can See Now”, “American Dreaming” i legendarna “Don’t Fade Away”), koje pomažu da se postavi scena za ono što sledi.
Solo album “Eye Of The Hunter” Peri je snimio uz podršku benda, kojeg čine Liam Bredli (bubnjevi), Glen Garet (bas gitara) i Martin Kvin (pedal steel). Brendan je svirao gitaru i gitaru sa 12 žica, mandolinu i klavijature kako bi postigao bogat, gotički zvuk, dok neverovatna produkcija albuma uzdiže njegov vokal do nivoa performansa Skota Volkera i Tima Baklija; dva jasna uticaja.
Brendan Peri (Dead Can Dance) objavio solo album “Songs of Disenchantment: Music from the Greek Underground”
Singl sa ovog dvostrukog izdanja ‘Happy Time (Live at the I.C.A.)’, obrada je pesme Tima Baklija.
Celokupno duplo izdanje kolekcionarski je dragulj otisnut u bojama naslovnica albuma – “Eye of the Hunter” u zelenoplavoj i “Live at the I.C.A.” u zelenoj boji morske trave, dizajnera Kris Biga/Chriss Bigg. Album “Eye of the Hunter” od kada je prvi put objavljen nije više doštampavan na vinilu, a “Live at the I.C.A.” je bio dostupan samo na promotivnoj kaseti. Kod nas može da se nadje u distribuciji via Dallas Records.
