Kako se klasični rok u 21. veku i dalje širi i menja, tako i autori sa karijerama dugim po pola veka pronalaze nove načine da rastu. Neki se vraćaju svojim korenima, drugi traže novi zvuk, treći osvežavaju stare saradnje ili prave potpuno nove bendove.
Billboard objavio listu najboljih pevačica 21. veka… Iznenađenje – nema Madone
Lista Top 20 rock albuma 2025, prema izboru redakcije Ultimate Classic Rock, spaja poznata imena, novije aktere i one koji su preživeli sve uspone i padove diskografske industrije. Bilo da je reč o novim saradnicima ili obnovljenim odnosima sa starim saborcima, ovi autori ne žive samo od stare slave.
11 najboljih filmova 2025. godine po Stivenu Kingu…
Nisu svi najbolji albumi godine snimljeni u 21. veku: Brus Springstin se vratio u arhivu i sastavio boks-set od do tada neobjavljenih albuma snimanih od osamdesetih do kraja 2010-ih. Iako su tehnički “arhivska” izdanja, ove pesme zvuče ravnopravno uz najjača ovogodišnja ostvarenja.
Nauka kaže: Bob Dilan je vlasnik najbolje pesme svih vremena… a zanimljiva je i Top 10 lista
Kada se pregleda lista, poruka je jasna: rok još uvek nije u fazi “stare slave” koja živi samo od sećanja. Najbolji albumi poslednjih 12 meseci i dalje imaju šta da kažu – i pronalaze uzbudljive načine da to urade.
20. Boz Scaggs – “Detour”
Posle godina u kojima je svoj i dalje topli vokal posvećivao soul i bluz obradama, Boz Skegs se na prvom albumu posle sedam godina okreće drugoj strani prošlosti – džezu i standardima iz posleratnih songbookova. “Detour” deluje kao jednokratno skretanje sa R&B puta kojim ide već skoro pola veka, ali uz ovako suptilan, uigran trio muzičara teško je poverovati da neće još jednom zaroniti u ovaj teren.
19. Dream Theater – “Parasomnia”
Prvi album klasične postave Dream Theatera posle 16 godina odmah vraća bend na njegove progresiv-metal osnove. “Parasomnia” donosi osam dugih numera, višedelne instrumentalne svite i koncept zasnovan na poremećajima sna. Sve je vrlo cerebralno, zahtevno i vrtoglavo – na granici između maglovitog sna i budne noćne more.
18. Little Feat – “Strike Up the Band”
Posle bluzom obojenog izdanja “Sam’s Place” iz 2024, Little Feat se vraćaju na prepoznatljivi, topli, “močvarni” R&B rok koji nose već pet decenija. Originalni član Bil Pejn vodi bend – spoj veterana i svežijih lica – kroz set pesama koji ne ruši njihove temelje, već ih učvršćuje. “Strike Up the Band” funkcioniše kao utešno, poznato jelo koje priziva uspomenu na dom.
17. Jethro Tull – “Curious Ruminant”
Dvadeset četvrti album Jethro Tulla nastavlja niz ploča koje diskretno prizivaju njihovu slavnu prošlost, ali ne olakšavaju teret Janu Andersonu kada je reč o njegovoj sklonosti ka dosetljivoj, razigranoj lirici. Muzički, “Curious Ruminant” stoji rame uz rame sa klasicima poput “Songs From the Wood”. Flauta je, naravno, tu, ali i sedamnaestominutna “Drink From the Same Well” – razmatranje velikih životnih tema, potpuno u skladu sa starim Tull obrascima.
16. Dirty Honey – “Mayhem and Revelry Live”
Kao i nekadašnji saborci sa turneje The Black Crowes, Dirty Honey bez mnogo obzira prema trendovima gledaju u prošlost, a još manje se izvinjavaju zbog toga. Ali, pošto dolaze iz Los Anđelesa, njihov zvuk ima i dodatni sloj blještavila. To se jasno čuje na duplom live albumu “Mayhem and Revelry Live”. Koncerti u SAD, Ujedinjenom Kraljevstvu i Evropi svedoče o rastućoj popularnosti benda, dok pevač Mark Label u “Won’t Take Me Alive” zvuči kao čovek sa jasnom misijom.
15. Roger Waters – “This Is Not a Drill – Live From Prague”
Soundtrack koncertnog filma snimljenog u praškoj O2 Areni u maju 2023. prikazuje Rodžera Votersa kako sa novim žarom grli svoju prošlost. “This Is Not a Drill – Live From Prague” spaja klasike Pink Floyda – “Comfortably Numb”, “Wish You Were Here”, “Money” i druge – sa pažljivo biranim pesmama iz njegove solo karijere. Rezultat je set koji istovremeno funkcioniše kao podsećanje i kao nova interpretacija.
14. Benmont Tench – “The Melancholy Season”
Kao dugogodišnji klavijaturista Toma Petija u The Heartbreakers i studijski muzičar sa impresivnim CV-jem (od The Rolling Stones naniže), Benmont Tenč je decenijama bio u senci poznatijih saradnika. Njegov drugi solo album, prvi posle Petijeve smrti 2017, bavi se nužnošću da se krene dalje i suočavanjem sa sopstvenom smrtnošću. “The Melancholy Season” je tih, promišljen, ali pre svega – diskretna proslava života.
13. Elton John & Brandi Carlile – “Who Believes in Angels?”
Ranije saradnje čine da zajednički album Eltona Džona i Brendi Karlajl deluje kao susret starih prijatelja. “Who Believes in Angels?” nalazi balans između legende koja decenijama menja pop i rokenrol i kantautorke koja je još uvek u fazi intenzivnog razvoja. Eho prošlosti šeta kroz pesme – jedna odaje počast Lori Najro, druga Litl Ričardu – dok njih dvoje zajednički razvijaju sopstvene kreativne vežbe.
12. Envy of None – “Stygian Wavz”
Drugi album projekta Envy of None, na čijem je čelu Aleks Lajfson iz Rush, produbljuje ono što je obećavao debi iz 2023. “Stygian Wavz”, baš kao “That Was Then, This Is Now”, pomera Lajfsona malo u pozadinu, ostavljajući prostor pevačici Maji Vajn da svojim glasom i izrazom gurne ovih 11 pesama čvrsto u sadašnjost. Tvrda rok osnova ostaje, ali zvuk je istraživački i moderan.
11. Styx – “Circling From Above”
Konceptualno utemeljen, ali ne i ukočen, osamnaesti album Styxa ne prekida vezu sa prošlošću, već traži nove načine da je nastavi. “Circling From Above” donosi dvojicu novih članova, ali pravi oslonac su teme – tehnologija i čovekovo udaljavanje od prirode – koje bend istražuje već decenijama. Sa pažljivo ispoliranim produkcijskim slojem i povremenim bljeskovima AM estetike 70-ih, ovo je melodični prog rock iz američkog srca.
10. The Darkness – “Dreams on Toast”
Više od dvadeset godina nakon što je “Permission to Land” napravio ozbiljan talas, The Darkness i dalje hodaju istom linijom – spoj arena-rock spektakla, pamtljivih refrena i svesnog humora. Njihov osmi album “Dreams on Toast” nudi priče o rock’n’roll kaubojima za žurke i drugim likovima koji ne haju mnogo za probleme svakodnevice. Džastin Hokins uz osmeh gura i težinu ispod površine, pa “I Hate Myself” dobija ozbiljnost koja suptilno isijava ispod riffova i fora.
9. Neil Young & The Chrome Hearts – “Talkin to the Trees”
Treće izdanje Nila Janga u izuzetno aktivnoj 2025. uvodi novi bend The Chrome Hearts, svojevrsno prepakovanu postavu Promise of the Real. Zvuk kombinuje “mišiće” Crazy Horsea sa intimnošću njegovih povremenih kućnih sastava. “Talkin to the Trees” se bavi temama koje Jang ne napušta – od ekologije do savremenog fašizma. Ne novo poglavlje, već logičan nastavak jedne duge priče.
8. Melvins – “Thunderball”
Sa pet pesama, od kojih tri traju više od osam minuta, “Thunderball” je još jedan beskompromisan album Melvinsa. Najavljen kao reunion retko snimane originalne postave, on to i jeste, ali je to više zanimljiv detalj nego ključna stvar. Srž albuma je u teškim, širokim riffovima, otvorenoj glavi za eksperiment i koherentnom setu koji skicira sledeći korak njihovog noise rock puta.
7. Ringo Starr – “Look Up”
Ringo Star svoje kantri kredite vuče još iz dana The Beatles, tako da ne čudi što u Nešvilu zvuči potpuno prirodno. Na “Look Up” radi sa producentom Ti Bounom Barnetom i gostima kao što su Lucius, Larkin Poe i Alison Kraus. Ringo deluje kao da se zaista dobro zabavlja – bilo da luta po rubovima kantri zvuka sa Bilijem Stringsom i Molijem Tatl, bilo da se vraća poznatim obrascima u optimističkoj “Time on My Hands”.
6. Jason Isbell – “Foxes in the Snow”
Sveže razveden, sa ožiljcima koji su i dalje vidljivi, Džejson Izbel objavljuje svoj prvi pravi solo album – akustični set novih pesama o slomljenom srcu i bolu. “Foxes in the Snow” ostaje u okvirima tema koje je već istraživao, ali sa dodatnim slojem lične ogoljenosti. Izbel strpljivo “čačka” po ovim pesmama, ostavljajući i njih i svoje srce potpuno ogoljene. Album je tanka žica po kojoj hodaju i autor i slušalac.
5. Alice Cooper – “The Revenge of Alice Cooper”
Prvi album originalne Alice Cooper Group posle “Muscle of Love” iz 1973. zaokružuje gotovo sve što fanovi očekuju: plesove makabra, prepoznatljivu teatralnost i produkciju koju potpisuje Bob Ezrin. Bend je snažno prisutan na “The Revenge of Alice Cooper”, vraćajući Elis Kuperu oštrinu koja se godinama pomalo brusila. Zajedno prolaze kroz nove pesme koje spajaju zajedničku prošlost i vreme koje su proveli odvojeno.
4. Bruce Springsteen – “Tracks II: The Lost Albums”
“Tracks II” okuplja sedam ranije neobjavljenih albuma snimanih između 1983. i 2018. godine i podiže sa polica još jedan deo Springstinove “rezervne” istorije. Neke od ovih ploča su, čini se, morale da budu objavljene onda kada su nastale – ili su makar zaslužile šansu da skrenu pažnju na previđene pesme. “The Lost Albums” naglašava širinu Brusovog autorskog dometa, svaku od ovih sedam celina postavlja kao poseban portret.
3. David Byrne – “Who Is the Sky?”
Baš kao i “American Utopia”, album iz 2018. koji je postao brodvejski šou, a potom i film u režiji Spajka Lija, “Who Is the Sky?” traži nadu u moru beznađa. Snimljen sa njujorškim avangardnim ansamblom Ghost Train Orchestra, deveti solo album Dejvida Birna spaja istraživački duh Talking Heads sa britkom rečigrom koja ume da bude i duhovita (“I Met the Buddha at a Downtown Party”) i duboko dirljiva (“Everybody Laughs”).
2. Cheap Trick – “All Washed Up”
Dvadeset prvi album Cheap Trick ne napušta hard rock/power pop okvir u kojem bend živi od prvog dana. Naslov se duhovito poigrava i sa njihovim starim albumom “All Shook Up” iz 1980, i sa sudbinom veterana rokenrola u eri striminga. Ali “All Washed Up” je sve samo ne ispran – možda i najzabavnije izdanje benda u godinama, koje zvuči kao da je pravo iz njihove zlatne sedamdesetarske faze.
1. Robert Plant – “Saving Grace”
Robert Plant u 21. veku nastavlja sopstveno istraživanje korena muzike – ovaj put sa bendom koji zvuči kao da je deo njegovog DNK već dvadeset godina. Saving Grace, i kao bend i kao album, deluje gotovo telepatski usklađeno sa Plantom: muzika zvuči kao da je izvučena iz nekog davno zaboravljenog ormara, iako pulsira potpuno živom energijom. Ovo je Americana filtrirana kroz bluz, gospel, kantri i soul; usput Plant diže prašinu sa stare pesme Memfis Mini – autorke koja je Led Zeppelinu dala “When the Levee Breaks”. Obrade Blajnd Vilija Džonsona, Moby Grape i benda Low pokrivaju gotovo sto godina istorije. U svojoj neumornoj potrazi za muzičkim korenima, Plant u “Saving Grace” daje snažno, živo srce.
