U dalekoj Tasmaniji, na današnji dan 1997. umro je Goran Čavajda Čavke (35), bubnjar Električnog orgazma i grupe Babe i kultna ličnost domaće urbane scene.
U Električni orgazam je došao kratko nakon njenog osnivanja 1980. godine, a iz postave izlazi 1994. godine, kada se priključio bendu Babe, s kojim je i ranije neobavezno svirao i s njima snimio sjajan album “Slike iz života jednog idiota”, a njegov solo album “Regression” objavljen je posthumno. Uz to, gostovao na albumima Katarine II, EKV-a, Bombaj štampe, Partibrejkersa i drugih, nastupao je u pozorišnim dramama, imao ključnu ulogu u celovečernjem filmu “Crna Marija” (1986.) i TV rock operi “Kreatori i kreature” (1988.), glumio u filmskom omnibusu “Kako je propao rokenrol” (1989.), naravno, bio je član Rimtutituki projekta, da bi 1995. tumačio sebe u ulozi vodiča kroz duhovno opustošeni Beograd u TV filmu “Geto – tajni život grada”.
Ne dočekavši premijeru filma, teško bolestan otišao je 1996. na Tasmaniju, gde umire od AIDS-a. Ostao je upamćen kao jedan od najpreciznijih bubnjara u ovdašnjem roku, čiji je ritam uvek bio savršen i njegov stil je slikovito opisivan kao kombinacija Ringa Stara i Čarlija Votsa.
Čavke je bio jedna od centralnih figura beogradskog novog talasa. Svestrani, multitalentovani umetnik, svojom virtuoznošću i posebnom harizmom ostavio je traga na kulturološkoj mapi Srbije, i Beograda devedesetih godina.
Oni koji su ga poznavali kažu da je Čavke je bio ritam, svetlo i ključ. Smiren, a užasno energičan, svestan duboko svakog udarca života, bio je učitelj koji je umeo da objasni zašto ikako je uspevao da bude veseo i pored ogromnog Weltschmerza kojim je bio okružen i koji je nosio sa sobom.
[accordion title=’Weltschmerz’]
Veltšmerc (nem. Weltschmerz, prevod: svetska bol) popularan je izraz koji je prvi uveo nemački pisac Žan Pol, a dovodi se u vezu sa romantičarima sa kraja 18. i početka 19. veka.
Postao je opšteprihvaćen i od strane tzv. “laičke mase”. Tim imenom pokušano je da se objasni i opiše kolektivni osećaj žalosti i bespomoćnosti koji je u to vreme zahvatio hiljade mladih ljudi, pretežno umetnika i intelektualaca.
Reč je o sentimentalnom i bolećivom osećanju cele jedne generacije, a što je bila njihova reakcija (i izraz bespomoćnosti) pred zlom, nepravdom i besmislenošću koji su, kako im se činilo, obeležavali svet u kojem žive. Mladi ljudi, najčešće pod uticajem poezije, snažno su podlegali “svetskom bolu”, i neretko su bežali od njega samoubistvom.[/accordion]
Prolaz između Trga Nikole Pašića i Nušićeve ulice, dobio je pre nekoliko godina naziv – Čavketov prolaz.
